Vertalingen VP

Toen mijn grootvaders 60 werden …..
Ik heb er twee gekend, de oudste heette Willem, anno 1901.
En Maurits (“Mau”) nou die was er een jaartje later. De jongste dus.
Maar, wat is jong?

Op 29 november 1961 werd Willem 60. Hoe en óf deze mijlpaal gevierd werd … geen benul. Ik was toen twee jaar en vier maanden oud.
Hoe oud voelde mijn Opa zich toen? Moeilijk, zo’n gevoel omschrijven.
“Ik voel me helemaal geen 80 ….. al heb ik helemaal geen idee hoe dat zou moeten voelen“, zei zijn dochter nog pas gisteren.

Een centennial uit de vorige eeuw had er op zijn zestigste al twee wereldoorlogen opzitten. Dat kan tellen, al deden de Nederlanders de eerste keer nog niet mee. Maar wel een dertigerjaren crisis. En een loopbaan van meer dan vijfenveertig jaar. En Willem had nog vijf volle jaren voor de boeg. Vijftig jaar werken, tel uit je winst.
Getrouwd in 1933 met een vrouw uit een Tsjechische familie die de steenkoolroute via het Ruhrgebied naar Nederlands Limburg had gevolgd. Als dienstmeisje bij de Amsterdams burgerij zich uit de naad gewerkt, wat ze haar hele leven heeft volgehouden. Willem was de zoon van Haagse herbergiers. Hij was heel slim maar niet zo ijverig en had allerlei banen, o.a. chauffeur in het leger en als fin de carrière pompbediende in een benzinestation van Caltex. Met papa’s eerste auto, een groene Kever (FF-84-47), hebben we nog getankt bij Opa. Hij werd er respectvol en volgens de mores van die tijd en die plaats door iedereen aangesproken als “Meneer de Bruin”.

Een foto van hoe een 60-jarige er bijna zestig jaar geleden uitzag. Heb ik.
Maar hoe dat voelt? Het is lastig genoeg om je eigen gevoelens te (h)erkennen. Onder de huid kruipen van je medemens, het is een heikele opdracht in het kwadraat. Kan het unterhaut?

Mau werd geboren in 1902 in Naaldwijk, het Westland, de tuinierstreek ten Zuiden van Den Haag. Zijn ouders waren, geloof ik, slagers. Hij was beroepshalve ook veel met vlees bezig, koeienhandel en veetransport. De branche was vervlochten met het trakteren en verorberen van neutjes. Moeder de vrouw (sinds 1924) vond de jenevertjes maar niets en raadde hem onder lichte dwang een nuchterdere stiel aan. Vond hij bij verre familie, een juwelier. Later zou hij zelf zelfstandig agent in Nederlandse souvenirs en ander Delftsblauw moois worden. Ze verkochten die zaak pas toen ze vooraan in de zeventig waren. Dus vijfenvijftig jaar gewerkt.

Werken was een fluitje van een cent voor die tak van de familie. Het leverde een gulden op en … het was ook de manier op de herinneringen aan de jongste wereldoorlog van zich af te “werken”.
Wat daar gebeurd is, verdient een heel boek, geen vluchtig blogschrijfsel!
Mau en vrouw hebben vier kinderen grootgebracht. Tien kleinkinderen zien opgroeien. En heel veel gevierd, bij elk lustrum van de huwelijksverjaardag en om de vijf jaar bij een ronde verjaardag van hem of haar. Daar werden de fundamenten gelegd van sterke familiale banden.

Dat was de bedoeling. Denk ik, en of dit bewust gekozen of onbewust gebeurde, dat weet ik niet. De broers, zussen, neefjes en nichten die de Duitsers vermoord hadden, waren dan toch voor een miniscuul promille niet voor niets gestorven. Als de kinderen, de volgende generaties broers, zussen, neven en nichten maar “dubbel” zouden genieten en leven.
Dit werd een majeure krachtbron die ons steeds weer samenbrengt, tot op vandaag.
Mau werd 60 op 24 september 1962. Jammer, de grijze massa van die periode kan ik niet meer te “restoren”; ik was niet het wonderkind, waar hij me voor hield 🙂

Als zelfs het kortetermijn-geheugen al subtiele tot substantiële hiaten begint te vertonen, is er “werk aan de winkel”. Vlug op schrift stellen wat me vorige weekend overkwam!

Mijn partner had het innige plan opgevat om de 60ste niet ongevierd voorbij te laten gaan, het zoveelste bewijs ….

En ja, jarig fredje voelde zich dertig die avond van de 27ste juli 2019.
(niet de middag die eraan voorafging, dan was (teveel-voor) Korneel op van de zenuwen en ambtetant en voelde zichnegentig. Weer wat geleerd 🙂

De mensen waren zo lief. En in harmonie. Familie, vrienden, collega’s leken wel oude bekenden, blij om elkaar terug te zien.
Er was eten en drinken naar ieders meug. Er was muziek van bekende en van (nog) onbekende artiesten 🙂

En er waren geschenken in harde valuta, die hun weg zouden kunnen vinden naar de best aanbiedende handelaar in laptops. Want beter dan te tobben in het lab is het om te schrijven in het leven. Om eruit weg te raken, te vergeten, te vluchten, te herinneren, te vinden en te houden (van).
Genen of opvoeding, wie zal het zeggen?

Bedankt iedereen die er was en die er deze keer, spijtig, niet bij kon zijn.

Bedankt alvast iedereen die er ooit bij zal zijn, jullie zijn nu al welkom!

En bedankt iedereen die er ooit bij was.
Willem (1901-1983) en Mau (1902-1994), mijn opa’s en hun vrouwen-oma’s, zij komen nog dagelijks voor en door de geest.