En weg was Willy. Maar niet helemaal. Herinneringen, opnieuw “in”-komende dingen. B.v. jij had staalharde bovenarmen, zodat een partij zwembad-worstelen bij voorbaat verloren was. Vreemd dat de fysieke aspect eerst “in” komt. Of normaal, ik was zestien of zeventien. En jij dus ook, want geboren in hetzelfde jaar. Maar vanaf dit jaar zijn we van slag af. Ik heb een paar beenwondjes en kon er vanmorgen niet bij zijn. Jij had uitgezaaide prostaatkanker. Dat denk ik tenminste. Van jou heb ik enkel de stiff upper lip versie kunnen horen. Anglofiel!
In 1976 gingen jij en ik en een derde kompaan naar Londen fietsen. Op de eerste tussenstop, een camping in Blankenberge, zijn we toen te weten gekomen dat dit een no go was zonder parental consent. Do-er that you were, was jij degene die de trein naar Sinnekloas nam om terug te keren met drie ouderlijke aanbevelingen om de minderjarige zonen de white cliffs of Dover en de strenge Britse douane te doen trotseren.
Eerst klasgenoten, dan ploeggenoten met thuisbasis de “Fortuun”, studiegenoten – jij bij de traduttori, ik bij de traductores , maar beiden bij de translators. George De Mey had ons de liefde voor Albion bijgebracht op zijn wijze, voorkomende, zacht manier.
De fietstocht naar Londen raakte niet verder dan Canterbury. Iemands benen waren niet goed genoeg. We hielden er wel pennenvriendinnen aan over. Tot de echte Vlaamse liefde kwam. Willy die zich altijd nogal afstandelijk, licht kritisch had uitgelaten over het vrouwelijk geslacht “vond” Annemie (of was het omgekeerd?) Wij trouwden, denk dat jullie erbij waren. Jij ging op in jouw huwelijk, schoonfamilie kinderen. Ik kwam niet naar jouw 40ste-feest. We sort of lost track. Zo’n tien jaar later bleek jouw huis op de woon-werkweg te liggen, en raakten we weer aan de praat. We werden kennissen from way back, en jij kwam professioneel op mijn werk, als douanier.
Toen ik hoorde dat je niet had kunnen wachten op de Brexit, was ik niet helemaal verrast maar wel verrassend verdrietig. We waren helemaal geen kennissen geworden. We zijn vrienden gebleven. En dat blijft zo.

Ik was té laat, had hun oproep gemist. De inspecteur had de oubollige lijst van beëdigde taalhoofden afgebeld. Enkele waren met pensioen, anderen cumuleerden vet betaald en niet geïnteresseerd, enigen hadden het zelfs aangedurfd te overlijden. 8 Minuten later belde ik terug en een mevrouw met een smakelijk accent bevestigde mijn ik-ben-wéér-te-laat gevoel: ze hadden ondertussen al iemand. Mindful omgaand met die slachtofferiaanse gedachte, huppelde ik naar een volgende, een nieuwsgierige.
Ninove? Dat was toch de stad van de “Forza”, de uiterst-rechtse overwinnaar van de plaatselijke verkiezing op 14 oktober? Was de leider van deze beweging een Italiaan, zou kunnen, want kijk maar naar de naam. Maar nee, ik ken Spaans, geen Italiaans.
“El italiano se canta, es español se grita!”, vrij vertaald: “Italiaans wordt gezongen, Spaans geschreeuwd”. Ten bewijze van zijn stelling zette onze hoogleraar Spaans zijn stemvolumeknop op max. Maar dit terzijde.
De Ninovieten, zoals ze zichzelf noemen en daarmee geen schoonheidsprijs verdienen, vrezen de vreemdelingen in hun stad en dat heeft hen aangezet tot bizarre gedachtenkronkels en een dito stemgedrag.
Zouden de vreemdelingen in de tegenaanval gegaan zijn en amok gemaakt hebben?
Heeft een Syriër in een GFT-bak geplast? Een Indiër in zijn nachtwinkel aan een Ninovietse een ongeladen GSM-kaart verkocht? Een Marokkaan een GAS-boete gekregen omdat hij rond middernacht kruidige culinaire walmen liet waaien tot spijt van wie het benijdt, de Vlaamse Buren?
Ik had onze nieuwe medeburgers zo graag bijgestaan om hen hun rechten van de Wet Franchimont uit te leggen en vervolgens de vragen van de inspecteur in een voor hen verstaanbare taal (het Engels, what else?) te vertalen.
Helaas, 8 minuten te laat!
Maar wel net op tijd om de Novieten de Levieten te lezen van verdraagzaamheid, meelevendheid, menselijkheid, daarvoor is het nu hoog tijd.

Popelend maar op kousenvoeten komen de koortsig op schrijven beluste aspirant- schrijvers het magische lokaal 23 binnen. Om de novicen te misleiden, staan er muziekinstrumenten opgesteld rondom  de rechthoekige klas.
De juf is zichtbaar ontstemd over het gebrek aan voorbereiding van het decor. En de inschrijvingen, de uitschrijvingen, de ont-dubbelling en het ga-en-vermenigduldig-u.
“Breek me de mond niet open”. Maar ja, hoe houd je je daaraan als je een enthousiaste horde litterators de weg mag tonen naar het Eenhoorn-walhalla of andere heerlijke oorden met maagden en rijstpap voor zij die minstens twee maal hebben gepubliceerd.
Sofie houdt ons de wortel van het gevierde schrijverschap net buiten grijpafstand voor de neus. Eerst de zeven fasen van Aristoteles doorworstelen. Dan eindelijk het Lelijke Eendje leren begrijpen terwijl die Griekse filosoof over je schouder meeleest. Een Openbaring: het ongelukkige vogeltje breekt niet zomaar uit zijn schaal, hij creëert een motorisch moment!
Je moet van ver komen om een universum op een dinosaurus te creëren maar in ons midden is dat de gewoonste zaak ter dino. Volgende week proeven we verder van de saga met de oertitel, waarin een jongen achter een kinderlokker aanloopt, de omgekeerde dino.
Er zit ook iemand op de schoolbanken, die vindt dat Anne Frank, Steven Spielberg, W.F. Hermans en vele, vele anderen ons nét niet dat hebben verteld wat wij perse willen weten over de joden in de tweede dino-oorlog.
May the Force be with you and me and all of us!

Kinderen uit kansarme gezinnen hebben tot 36% – sla me niet dood, het kan ook 26% zijn – meer kans op ziekenhuisopnames.

Hoe komt dat? De ouders roken en drinken meer (lijkt me raar dat dat een impact heeft op hoe gezond het kroost is; alhoewel passief roken?) ze eten ongezonder en vetter.
Daar zit hem nu juist nou de kneep!
Overgeërfde ongezonde eetgewoontes.
En da’s niet eerlijk, oh nee! Want als er iéts is waarbij een kind van zijn ouders afhangt, is het van wat ze hem te eten geven. De voeding: een basisbehoefte.
En als je van kindsbeen een vette prak door je strot geduwd krijgt, ben je er geheid bij.
Veel meer dan de jonkies van de biologisch-dynamische hoog-opgeleide, glutenintolerantiebewuste pappies en mammie, ben jij, kansarm joch, voorbestemd om in je jongen leven veel méér … plezier te maken met cliniclowns!
We kunnen er – even en ongepast – om lachen, maar daar spreek je wel over een onschuldige, kwetsbare bevolkingsgroep. Want voeding, in tegenstelling tot opvoeden waar de hete aardappel nog al naar school pleegt te worden doorgeschoven, is een taak en een zaak van ouders.
De ouders dan maar heropvoeden op voedingsgebied?
Ons Maggy  ziet het nog zo slecht niet.

Pff, it is hot as hell. A Tsunami of heat is falling upon you as when you were hitting the Great Square of Sint-Niklaas (coming from the Park Lane) in that summer of ’76 which has suddenly become famous again through this year’s record-breaking edition. Or as on that one holiday in Turkey in 2008 when no one bothered to give the salesmen on the local markets the pleasure of bargaining. They were hiding from the +40 °C under their tents anyway.

This is excellent weather when you are on vacation, dolce far niente, sweet doing nothing but getting sweaty …

Too hot. Unbearable. This is outrageous.

To be honest? It is our Planet crying out for mercy!
Help, I’m burning. I will show you something – to make you change your mind (??)
But who is digging these signals? Our politicians? Or John Q. Public, also my nick-name when I am dumping my lazy body again behind the wheel of my private holy cow to emit more and more CO2.

Along Flanders roads.

In Flanders Fields the ozon grows, make way for grave yards rows on rows.

Much ado about 1918: Last Post, Ypres, nostalgic British World War I pilgrims.
And …..? Do we really want to come to our senses and down to Earth (*) after this summer of 2018?

(*) https://www.downtoearthfilm.com/cinema-screenings-belgium/

Pff, hart-stikke heet. Een Tsunami van warmte valt op je zoals deze van het Marktplein van Sint-Niklaas (als je van de Parklaan kwam) in de nu plots weer vermaarde summer of ’76. Of zoals die ene vakantie in Turkije in 2008 waar geen mens het waagde om de onder markttentjes schuilende kramers het plezier van het afbieden te gunnen.

Heerlijk bij tij van vakantie, zalig nietsdoen, laat het zweet maar stromen  …

Té warm. Ondragelijk. Dit is niet meer normaal.

Eerlijk? Alarmkreet van de planeet!
Help, ik verbrand. Zal jullie een poepie laten ruiken.
Maar wie snuift de signalen op? Onze politici? Of Jan Modaal, ook mijn schuilnaam als ik weer eens achter het stuur van mijn privé-heilige-koe plof om CO2 uit te stoten.

Langs Vlaanderens wegen.
In Flanders Fields the ozon grows, make way for grave yards rows on rows.

Mond vol over 1918:  Last Post, Ieper, nostalgische Britse bedevaarders.
En … willen we ook iets leren van de zomer van 2018?

Via deze blog kunt u zich informeren over de taal- en vertaaldiensten die ik graag voor u verzorg.