Auteur archief:Boyd van Praagh

Dit is geen afscheidsrede, want daarvoor ben ik niet de gepaste schrijver. Als 12 jarige trippelde je achter je moeder aan het huis uit. De hond mocht niet mee, want onderduikers mogen niet blaffen.in 1945, drie jaar en G’d weet hoeveel nare ervaringen later, keerde je terug bij Vader, Moeder, Ro, Bela en Bob. JullieMeer lezen over “Leo (1930-2022) een Icoom”

Een paar dankbare woorden. Al sinds Nieuwjaar geen blog meer geschreven. En op 11 februari ben ik met twee goede benen uit het revalidatieoord Pellenberg gestapt. Mijn oude rechterbeen, dat al 6 decennia meegaat, waarvan meer dan 40 jaar in overdrive. En mijn computergestuurde kunstbeen, dat ik met verminderende onwennigheid dagelijks aanschuif. Het functioneert enkelMeer lezen over “2 benen, oorlog en nieuw leven”

‘ik heb geen klote goesting’, ‘ik ben al de hele week fysiek bezig en dat op mijn leeftijd’. Denk dat ik hem erbij zei, die ouderdom. Tegen de ergo die me kwam verleiden ‘we gaan buiten wandelen’. Ik haat vrijdag. Altijd al gehad. Dat opgeklopte (‘goed weekend’, ‘fijn weekend’, ‘prettig weekend’) geblaat. Decennia heb ikMeer lezen over “het is de dag voor morgen”

U en ik bijvoorbeeld. Maar daarover zullen we het straks hebbbeen. Er zijn de ouders van een 20-jarig meisje die haar, vanuit een Oostblok weeshuis, dertien jaar geleden adopteerden. Ze hebben dit revalidatiecentrum gekozen omdat dat in het Noorden van Frankrijk ‘effroyable’ was. Een kaartje voor de mede-revalidanten t.g.v. Kerstmis en een doos Pralines vanMeer lezen over “Er zijn nog zoveel GOEDE mensen”

Het gaat echt niet meer. Het stappen met de prothese gaat niet want ik heb altijd (….) pijn aan die spier buitenkant stomp. Ik word dan ook steeds (…) onredelijk boos en stel me aan als een klein, klein kleutertje. Zullen ze wel denken, van me. Die ene buurman op de kamer vind ik eenMeer lezen over “Ik heb een heel zwaar leven”

Geen idee, maar misschien komen we er vanavond wel achter! Als jij nu eens in mijn hoofd zou kunnen kijken – en ik zou de vieze gedachten keurig achter een bordeaux pluchen gordijn verstoppen – dan hoefde ik niks te vragen. Jij zou weten wat ik wilde en het voor mij doen; lekker makkelijk.Onlangs pasMeer lezen over “Wat als alles makkelijk was?”

Pas deze week heb ik ingezien dat het hard werken is. Al ruim drie weken probeer ik iets meer dan klunzige stappen te zetten tussen de stangen van een brug. De mechanische knie van mijn voorlopige prothese wordt wel als schuldige aangewezen voor mijn robotachtige bewegen. Maar toch, de eerst kennismaking met de ijzeren stangenMeer lezen over “NOT a walk in the park”

Rolstoelen, mechanische en elektrische, verenigt u! Juist voor de hoofdingang van Pellenberg, een pleintje waar in betere weersomstandigheden de revalidanten hun bezoek ontvangen, staan ze nu met veel animo in de startblokken. Voor een boswandeling. Een ander soort wandeling kun je niet maken rond dit luxe revalidatiecentrum: zie de wegbeschrijving hieronder. We worden in groepenMeer lezen over “a walk in the park”

De partner van een zieke of revalidant heeft het niet voor de poes. Zet je elkaar niet per ongeluk op het verkeerde been? Het blijkt belangrijk dat je elkaar de juiste dingen (niet) vertelt. Communicatie.Hoe surf je op dezelfde golf? Probeer groter te zijn dan de dagelijkse activiteiten, want die verschillen onderling. Differentiatie.Wie heft hetMeer lezen over “Partner in crime”

Aan de overkant hangen de zonneweringen uitgerold, opgetrokken of halfstok.Het is best een troosteloos gezicht. Maar dat zullen ze van mij misschien ook zeggen. Mijn been heeft vannacht besloten om, nu hij er niet meer is, me pijn te bezorgen. Pillen zullen het wel oplossen en voor de rest moet je zelf tussen je orenMeer lezen over “Haaienbek”