Anoniem bewegend in je omgeving. De buurten waar je woonde in de middelste acht decennia van de vorige eeuw. Tussen mensen die ook zwermden en zwoegden om net genoeg te leven. Jaren van her, gewone mensen die elkaar gedoogden en elkaar lieten zijn wie ze waren. Verlangend naar een stuk brood, een warm onderdak en…

Walging en wrok, een gefrustreerd ego, op 14 maanden voor de finish van wat nooit een liefdevolle relatie met de werkende wereld was. Voor ik verder ga: ik ga geen zelfmoord plegen, althans geen acute. Mogelijk gaan tien maal mijn lichaamsgewicht aan opgezopen cafeïne en een opgevreten suikerberg die moeiteloos boven de hoogste Scheveningse duin…

Met die retorische vraag begroetten wij soms mensen die we lang niet hadden gezien. Luchtig en licht overmoedig, maar zo was dat. ‘Ik wel’, is hierop mijn antwoord. Mijn vorige blog leek, achteraf bezien, op mezelf te slaan, maar was een afscheidsgedicht voor een jonge vrouw en haar vriend die zelfmoord pleegden, zo luguber en…

(*) is verdwenenbij het vallen van de maanondergesneeuwd uitgerektdoor pijn je hart gevondenen weer verlorenonder een trein nog welgeen bioscoop met een uitgangmaar het wredein jouw leven kreeg je er niet uittoe, zei de therapeutmoe, antwoordde jouw hart,ik stap het leven uit (*) gedichtje ter nagedachtenis aan een jonge vrouw die uit het leven stapte…

Er was eens een onderwijzer die in zijn vrije tijd mensen coachte als amateur psycholoog. Toen hij zich van het leven benam, was hij daar nog druk mee bezig.Ik denk even met je mee. ‘Wat een akelig begin‘, het leven is al somber genoeg de laatste tijd (daarover later meer – dat beloofd (1)) (1)…

Toen – en dat is lang geleden – las ik een boek over een man die priester werd in Parijs. Wat de lezer betreft, die zat in de vlees noch vis leeftijd tussen pakweg negentien en tweeëntwintig jaar. En die priester, dat was niet zo een met een lange zwarte jurk vooraan in een kerk,…

Anno 2047. Zwijnenstreek, tuinbouwland in Midden Vlaanderen. Er is nog altijd geen vaccin tegen dingue. En de muggen, die zijn steeds noordelijker gevlogen. Het is bij Boer Jos begonnen met buikpijn, dan lang overgeven Wanneer ook zijn lever wordt aangetast, is het leven snel gestopt.Boerin Martha is al in 2040 aan hitte bezweken.Sinds de jaren ’90…

Dit is geen afscheidsrede, want daarvoor ben ik niet de gepaste schrijver. Als 12 jarige trippelde je achter je moeder aan het huis uit. De hond mocht niet mee, want onderduikers mogen niet blaffen.in 1945, drie jaar en G’d weet hoeveel nare ervaringen later, keerde je terug bij Vader, Moeder, Ro, Bela en Bob. Jullie…

Een paar dankbare woorden. Al sinds Nieuwjaar geen blog meer geschreven. En op 11 februari ben ik met twee goede benen uit het revalidatieoord Pellenberg gestapt. Mijn oude rechterbeen, dat al 6 decennia meegaat, waarvan meer dan 40 jaar in overdrive. En mijn computergestuurde kunstbeen, dat ik met verminderende onwennigheid dagelijks aanschuif. Het functioneert enkel…

‘ik heb geen klote goesting’, ‘ik ben al de hele week fysiek bezig en dat op mijn leeftijd’. Denk dat ik hem erbij zei, die ouderdom. Tegen de ergo die me kwam verleiden ‘we gaan buiten wandelen’. Ik haat vrijdag. Altijd al gehad. Dat opgeklopte (‘goed weekend’, ‘fijn weekend’, ‘prettig weekend’) geblaat. Decennia heb ik…