‘Klimaatverandering, de grootste bedreiging waarmee het menselijk leven op aarde ooit te maken heeft gehad, een bedreiging met een ongekende reikwijdte, namelijk die van het leven zelf’
(c) David Wallace-Wells ‘De onbewoonbare aarde’ eerste druk maart 2019, vertaald in 2020
De snelheid van de klimaatverandering nu en in het verleden.
De aarde heeft vijf eerdere momenten van massaal uitsterven gekend.
Telkens verdwenen er zoveel soorten dat de evolutie op aarde als het ware werd ‘gereset’.
450 Miljoen jaar geleden stierf 86% van alle soorten uit.
380 Miljoen jaar geleden stierf 75% van alle soorten uit.
250 Miljoen jaar geleden stierf 96% van alle soorten uit.
200 Miljoen jaar geleden stierf 80% van alle soorten uit.
65 Miljoen jaar geleden stierf 75 % van alle soorten uit.
Slechts bij een van de vijf massa-uitstervingen ging het om een inslag van asteroïden (namelijk toen de dinosauriërs uitstierven, en zelfs daar is onenigheid over)
De vier andere was het de klimaatverandering veroorzaakt door broeikasgassen.
250 Miljoen jaar geleden, bij voorbeeld, werd de aarde 5° warmer door CO2 en het proces raakte in een stroomversnelling toen er methaan vrijkwam. Dit was de nekslag voor bijna al het leven op aarde.
Nu, vergroten we het CO2-aandeel in de atmosfeer nog veel sneller, volgens schattingen wel tien keer zo snel. De toename van CO2 verloopt honderdmaal zo snel als op enig moment voor de industrialisatie. Het aandeel CO2 ligt nu al een derde hoger dan de hoogste piek in de afgelopen 800.000 jaar, misschien wel in de afgelopen vijftien miljoen jaar. Toen waren er nog geen mensen.
Van alle CO2 die aan de atmosfeer is toegevoegd door het gebruik van fossiele brandstoffen, is meer dan de helft uitgestoten in de laatste 30 jaar.
Zo lang is het geleden dat in 1992 het Klimaatverdrag van de Verenigde Naties (Kyoto) werd ondertekend. Een mijlpaal voor de wetenschappelijke consensus over door de mens veroorzaakte opwarming.
Je zou dus kunnen zeggen dat we evenveel ellende hebben veroorzaakt terwijl we ons ervan bewust waren als we ooit hebben gedaan in onwetendheid.
Het gebruik van fossiele brandstoffen is weliswaar begonnen in het achttiende-eeuwse Engeland, maar de veroorzaakte CO2-uitstoot heeft voor 85% plaatsgevonden na de Tweede Wereldoorlog.
Binnen één generatie is de wereld van schijnbare stabiliteit naar de afgrond afgegleden.
Toen mijn vader werd geboren in 1935, leek het klimaat voor de meeste mensen stabiel.
Wetenschapslui wisten al sinds de jaren 1860 dat de CO2 die vrijkwam bij het verbranden van hout, kolen en olie een broeikaseffect veroorzaakte dat alles op onze planeet uit evenwicht zou kunnen brengen. Het was alleen nog niet zichtbaar, het was nog een waarschijnlijkheid die evengoed niet zou kunnen plaatsvinden; en als die angstdroom dan toch zou uitkomen, zou dat in de verre toekomst zijn.
Vandaag, op zijn vijfentachtigste, stookt hij op aardolie en pellets, rijdt hij nog met zijn benzineauto, heeft hij alle standaard elektrische comfort en geniet hij van moderne communicatie- en ontspanningsmiddelen: smartphone, e-mail, facebook, digitale tv, etc. Dat hij deze weelde deelt met zijn vrouw en zes honden, pleit misschien in het voordeel van zijn ecologische voetafdruk.
In 1939 werd mijn moeder geboren, als kleindochter van een Tsjechische mijnwerker, die tijdens de eerste Wereld Oorlog als soldaat door heel Europa en Rusland had gezworven. Vervolgens was hij kompel en vooral vakbondsman geworden in het Duitse Roergebied en in Nederlands Limburg.
Mijn moeder geniet nu, in haar drieëntachtigste levensjaar van het West-Europese consumptieparadijs. Ze woont in een luxueuze verzorgingsflat, eet er ’s middags een twee uur durend vijfgangenmenu, heeft alle nutsvoorzieningen en aansluiting op TV en Radio.
Als een planeet binnen één generatie aan de rand van de klimaatafgrond is gekomen, heeft ook één generatie de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen de we niet over die rand heen gaan.
We weten allemaal over welke generatie we het hebben: de onze!
Migratiecrisis:
sinds 2011 zijn meer dan een miljoen Syriërs op te vlucht voor een burgeroorlog aangewakkerd door klimaatverandering en droogte. Dat er in een Westen een golf van populisme waart, is grotendeels het gevolg van paniek over deze migratiestroom. Er zullen nog mee volksverhuizingen volgen vanuit Afrika, de Sahara, Latijns-Amerika, de rest van Zuid-Azië. Daarbij zou het aantal vluchtelingen in 2050 oplopen tot 140 miljoen, volgens de Wereldbank.
De VN zien het somberder: ‘minstens een miljard kwetsbare, arme mensen die weinig anders kunnen doen dan vechten of vluchten’.
De geschiedenis kan niet langer beschouwd worden als een doelgericht chronologisch proces van vooruitgang, maar als een opzwellende ballon van bevolkingsgroei, waardoor de mensheid zich verspreidt over de aarde tot het niet meer gaat.
Berichtgeving: indien die te ongunstige voorspellingen tonen, worden ze misschien beschouwd als onrealistisch, maar zijn we ook geneigd om meer aannemelijke effecten minder serieus te nemen.
Griezelige passiviteit: we hebben de kans om de ernstigste gevolgen af te wenden, verkwanseld. De redenen ervoor zijn zo ondoordacht dat we ze beter ‘opwellingen’ zouden noemen; we hebben ervoor gekozen om niet te willen praten over een wereld die +2 °C is:
– uit fatsoen
– uit angst
– uit angst voor bangmakerij
– uit technocratische overtuiging
– (= uit geloof in de markt)
– uit respect voor partijstandpunten
– uit scepsis over groene politici en activisten
– uit onverschilligheid over ver weg gelegen ecosystemen
– uit verwarring over de wetenschap en haar veelheid aan technische termen en moeilijk te plaatsen getallen
– uit een intuïtief aanvoelen dat anderen in verwarring zouden raken over de wetenschap en haar veelheid aan technische termen en moeilijk te plaatsen getallen
– uit traagheid van begrip om de snelheid van verandering te kunnen bevatten
– uit vertrouwen in het verantwoordelijkheidsgevoel van de wereldwijde elites en hun instellingen
– uit ontzag voor de wereldwijde elites en hun instellingen
– uit wantrouwen over de angstaanjagende toekomstverwachtingen, omdat we nog maar net over de opwarming van de aarde hadden gehoord; en de situatie onmogelijk nog veel ernstiger kon zijn geworden sinds ‘The Inconvenient Truth‘.
– uit het verlangen om met onze auto te blijven rijden
– uit het verlangen om rood vlees te blijven eten
– uit het verlangen om te blijven leven zoals we bezig waren en daar niet te diep over te willen nadenken
– uit het geloof dat in dit postindustriële tijdperk de uitstoot van fossiele-brandstofcentrales niet meer vervuilend is
– omdat we zo sociopatische goed waren om ‘slecht nieuws’ volgens een ziekelijke evoluerend gevoel te klasseren onder ‘normaal’
– omdat we naar buiten keken en alles nog steeds in orde leek
– omdat we het zat waren om steeds hetzelfde verhaal te schrijven of te lezen
– omdat het klimaat wereldomvattend en niet groepsgebonden en dus politiek saai is
– omdat we nog niet doorhadden hoe volledig het ons leven ten gronde zou richten
– omdat we het niet erg vonden om de aarde te verpesten voor anderen die heel ergens anders woonden.
– omdat we het niet erg vonden om de aarde te verpesten voor mensen die nog niet geboren waren en het ons zeer kwalijk zouden nemen hoe we onze planeet aan hen zouden nalaten.
– omdat we teveel vertrouwen hadden in de theologische vorm van de geschiedenis en het concept van de menselijke vooruitgang
– omdat we erop rekenden dat wij het gunstige lotje zouden blijven trekken bij de klassenverhoudingen en de verdeling van natuurlijke hulpbronnen
– omdat we teveel in paniek waren over onze banen en bedrijven om ons druk te maken over toekomstige banen en bedrijven
– omdat we het te druk hadden met naar onze telefoons te kijken
– omdat we ondanks de apocalyptische reflex in onze cultuur en de paniekzaaierij van de politiek, enkel het goede nieuws wilden horen.
Overbevolking: een van de redenen waarom de CO2-uitstoot in de afgelopen generatie zo snel is toegenomen. Dat is ook de verklaring waarom de geschiedenis zo snel lijkt te verlopen, waarom er zoveel meer gebeurt, overal, elk jaar, zelfs elke dag.
Van alle menselijke ervaringen in onze hele geschiedenis behoort naar schatting 15 procent mensen toe die nu leven, en die elk hun eigen CO2-afdruk achterlaten
Er zijn zoveel aspecten aan de klimaatcaleidoscoop die onze voorgevoelens ten aanzien van milieurampen omzetten in griezelige passiviteit.
MAAR OF HET NU UIT ONWIL OF UIT ONVERMOGEN WAS, WE SLOTEN ONZE OGEN VOOR HET WETENSCHAPPELIJKE BEWIJS.
Vertalingen VP 
Geef een reactie