Een paar dankbare woorden. Al sinds Nieuwjaar geen blog meer geschreven. En op 11 februari ben ik met twee goede benen uit het revalidatieoord Pellenberg gestapt. Mijn oude rechterbeen, dat al 6 decennia meegaat, waarvan meer dan 40 jaar in overdrive. En mijn computergestuurde kunstbeen, dat ik met verminderende onwennigheid dagelijks aanschuif. Het functioneert enkel met geduld bij het aan- en uitdoen, vergt veel energie bij wandelen en fietsen en men moet bedacht zijn op blaasjes of wondjes. Weer fulltime thuis bij Ann is fijn. Zelf mijn leven weer in de plooi krijgen, heeft wel enkele weken geduurd. Het is zo dat er bij de andere revalidanten een scheidslijn is tussen mensen die thuis in hun uppie terecht komen en diegenen die goed omkaderd zijn door partner, familie en vrienden. Dat geluk ken ik.
Op 26 februari werd geluk niet meer ‘heel gewoon’.
Vanavond biedt de TV een benefietshow aan voor een Europees land in oorlog. ‘Déjà vu’, jaren na het einde van de Koude oorlog geheel onverwacht, slenteren er weer honderdduizenden langs Europese wegen. Onschuldig aan een zogenaamd conflict, dat ontsproten is aan het ontspoorde brein van een misdadige, machtsgeile dictator. Die enkel gesteund wordt door zijn entourage van weinigen, gulzig halsreikend naar nog meer geld en een kleine portie macht.
Oekraïne vecht met zijn hele bevolking tegen een militaire supermacht.
Landen in het Westen willen zich niet inmengen, want NAVO en kernoorlogen, ….
u weet wel ….
Niet te verwonderen dat de Oekraïners zich militair verlaten voelen.
Alle humanitaire hulp van Poolse, Moldavische, Duitse, Vlaamse medemensen ten spijt; ondanks het applaus van de Amerikaanse Congresleden; te midden van ronkende verklaringen van EU-leiders over snelle toetreding in Europese verbanden; het is zelfs geen pleister op de wonden van de slachtoffers die dachten veilig te zijn in een theater of een kinderziekenhuis.
Bepaalde schokkende beelden van die rampravage raken me dezer dagen nog meer. Terwijl wij dit lezen en schrijven, verricht onze oudste dochter de zware arbeid voor de geboorte van een hopelijk gezonde baby. Zijn (ja het is een jongen) naam ken ik nog niet. Had ik er inspraak in gehad, al was het maar bij het kiezen van zijn tweede voornaam; dan had ik ‘Vrede’ gekozen, want Vrede zal er zijn! *
[(C) uitspraak geleend van Rabbijn Jacob Soetendorp, z.l. *]
Vertalingen VP 
Geef een reactie