Vertalingen VP

Er was eens een onderwijzer die in zijn vrije tijd mensen coachte als amateur psycholoog. Toen hij zich van het leven benam, was hij daar nog druk mee bezig.
Ik denk even met je mee. ‘Wat een akelig begin‘, het leven is al somber genoeg de laatste tijd (daarover later meer – dat beloofd (1))

(1) ik schrijf dit opzettelijk met een d, want wat maakt het nog uit, tegenwoordig, ‘hij betaald’ lees ik voortdurend, dus (want ik leer snel) zal het ook wel ‘dat, of hij, of zij beloofd’ met een ‘d’ zijn.

Het gaat niet goed met mij.
Boyd, wat is dat nu? Wil je aandacht? Mis je het bolletje aaien van de amputatie/revalidatie/prothese? Zeker wel. Het was een tijd van alleen aan je eigen (hihi) denken en aan je lijf. Zoals een baby of een kleuter. Het leven van een volwassene gaat daar niet (alleen) over.
Is Ann niet lief voor jou? Zeer wel. Zo lief als ik verdien. En nog wel meer, zelfs.
Of ik voor haar? Wie weet, ga ik aan jou neus niet hangen (de ‘w’ is facultatief hier).

Het is niet alléén maar aandachttrekkerij. Een goede vriend van me zei laatst dat op Facebook en op andere socials (nice hè, maar wel een beetje awkward, fka cool en nog formerlier known as strange) niemand zich echt bloot geeft door te zeggen dat zij zich niet goed voelt.

En, ‘los daarvan’ (term die je gebruikt als je iets persé wil zeggen maar dat er geen reed mee te maken heeft) iedereen op de trein zit op zijn telefoon te gapen. Om te kotsen. Wat zitten die daar in G’dsnaam te doen? En maar scrollen en rare filmpjes en … dat op je nuchtere maag. IK zit ook vaak gekluisterd aan mijn GSM.
Toen ik nog geen tien jaar oud, zei Opa Willem het al tegen mij, omdat zijn (schoon-)kinderen al lang niet meer naar Pa Brompot wilden luisteren: ‘het openbaar vervoer moesten ze veel goedkoper maken‘. Hij had het over de HTM, Haagsche Tram Maatschappij (sprgak je uiët ‘Hatiejém’ op zijn jaren-60 Haags). Hij was een communist, het moest zelfs gratis zijn.

Life sucks. Life is a bitch (2) and then you die.
Ik kan het woord bitch niet meer schrijven (het zeggen, zou ik niet eens durven) zonder te denken aan het interview van Ophra Winfrey (ik kan die naam nooit goed spellen, maar à la bonheur) met de ‘girl form Ipanema’, het meisje die 2 oude vetzakken – ik begrijp ze nu wel, hoor – inspireerde tot dit prachtige sambalied. The girl vertelt dat ze elke dag – of op een goede dag – naar de bitch liep. En Ophra lacht haar vierkant uit (zoals haar bril); ‘to the beach, not to the bitch‘ 🙂

Zo graag had ik die twee smeerlappen van uitdrukkingen al eens op papier gezet.
En daar zijn ze dan.
Trots ben ik er niet op.
Want uiteindelijk – en nu komt weet het happy end om de hoek – je kent me toch, de goedzak, de stichtende en altijd positieve, ‘hoe gaat het? => Goehoehoed!’ zo-zijn-we-opgevoed, toch?

Plots kruip je weer overeind na weken struikelen en onredelijk en boos-kwaad-nijdig -(c) mama – en het werk haten (alles in het besef dat er vrienden ernstig ziek zijn, de helft van het dierenleven is uitgestorven sinds 1974, dat we niet in een asielcentrum in Jabbeke hoeven te verblijven, of met de familie in een safehouse, of in Oekraïne leven, of op een assisenproces moeten jureren, of honger hebben zoals de kinderen die dezelfde slaappil nemen als ik, maar dan om de honger niet te voelen (dat is écht erg) en dan komt er een van de voorouders – ik weet dat er lezers zijn die me nu voor van lotje getikt verklaren – ‘dat vind ik een interessant standpunt (voilà!) – ergens in mijn gedachten of hart- voornoemde Wilhelmus Antonius Laurentius of diens jongste dochter – en start je ineens weer door – als een failliet verklaarde nijveraar ….

Eerder deze avond schreef ik een heel ander verhaaltje voor mijn kleinzoon. In een andere teneur. Hij kan dit gelukkig nog niet lezen.
‘Je hebt geen slechte leven’ zei me onlangs iemand die het weten kan, want ze heeft ervoor gestudeerd om zulke dingen te kunnen zeggen.

Het was mij een genoegen om de dapperen onder jullie te kwellen met moeilijk leesbare zinnen en nauwelijks te volgen gedachtesprongen.
Het genoegen was wederzijds?