Met die retorische vraag begroetten wij soms mensen die we lang niet hadden gezien. Luchtig en licht overmoedig, maar zo was dat.
‘Ik wel’, is hierop mijn antwoord. Mijn vorige blog leek, achteraf bezien, op mezelf te slaan, maar was een afscheidsgedicht voor een jonge vrouw en haar vriend die zelfmoord pleegden, zo luguber en tragisch vergelijkbaar met Romeo en Julia.
En jij? Hopelijk ben je gezond van lijf en leden. En voelt je geest meestal monter en vrij.
Ik is ego en jij bent jij. Maar ‘wij’ … wij zijn blij als we samen zijn :-).
’s Even niet aan mijn eigen ik denken, hoe moeilijk is dat, jong? Maar wel fijn als het lukt, telkens weer.
En jullie? De ‘anderen’?
Wel, ik wilde het eigenlijk hebben over het kraakpand in de Paleizenstraat in Brussel.
Enkele honderden asielzoekers die er in belabberde omstandigheden overleefden, er nu moesten vertrekken, maar met de belofte van een andere opvangplaats met brood, bed en bad.
Drommels stonden achter dranghekken te wachten, zwervende migranten voegden zich bij dit stelletje gelukzoekers.
De met een blauw armbandje gemerkte bewoners hoopvol wachtend. Drie busjes verschenen op de dag van de exodus.Veel te weinig om alle blauwe bandjes mee te nemen.
De volgende dag werden ruim honderdvijftig mensen naar een hotel in een gemeente nabij Brussel gebracht. De lokale politie voerde plicht- en tijdsbewust de ontruiming van het gebouw uit.
Een aantal bewoners viel uit de boot en verdween de grootstad in, wie weet welke toekomst tegemoet. Een onzekere, dat is zeker.
België is het land waar ik als legale migrant al bijna vijftig zeer graag woon, met niet de minste behoefte om het te verlaten
Maar het is zo hopeloos verscheurd door talen-, gewest- en lokale overheden! Deze trieste afhandeling van het dolende vluchtelingen probleem is slechts één bewijs van hoe die opdeling faalt.
Hoe kan een land als dit dan grotere vraagstukken als klimaat, energie, oorlog en vrede, aanpakken?
Wat denken jullie ervan?
Wij horen mekaar nog x
Vertalingen VP 
Geef een reactie