Vertalingen VP

There is no excuse for ignorance

Iedere Carnavalsvereniging telt leden van diverse pluimage. Persoonlijk ken ik geen enkel lid, maar als toeschouwer van zo’n 25 edities Hamme Carnaval heb ik legio vrolijke, enthousiaste en creatieve mensen zien dansen en lachen op hun wagens. Actuele, vaak lokale, hete hangijzers worden daar uitgebeeld; er wordt de draak gestoken met de burgemeester, een stedelijk renovatieproject, de nationale politici – vooral zij moeten het ontgelden – kortom met Pier en Pol in stad, land en (waarom niet?) de hele wereld.

Met het risico van vooringenomenheid of generalisatie, schat ik de carnavalisten in als lieden van goed humeur, sociale clubmaten, pleziermakers, originele wagenbouwers; en ook als lieden met weinig interesse voor of kennis van geschiedenis, politiek of andere culturen.

Jammer is het dan dat op het Carnaval van Aalst in 2019 Joden als karikaturen werden uitgebeeld.

Het is jammer – allereerst! – omdat de sjtreimel (bonten hoeden), de lange peies (pijpenkrullen), de gebedsriemen om de polsen, de zwarte kleren, en schoenen slechts één soort Chassidische Joden, een bepaald deel van de joden over de hele wereld, voorstelt. Die toevallig in Antwerpen zo prominent aanwezig zijn.
Het is spijtig dat een grote meerderheid van de Vlamingen denkt dat “de Joden” er allemaal zo uitzien. Terwijl de meeste van mijn geloofsgenoten er net zo uitzien als de niet-joodse mensen van het land waarin ze wonen. En waar ze zich vaak allereerst onderdaan voelen en dan pas jood. Of van beide een beetje. Of net andersom. Want dat kan gelukkig al in 2020, nog in 2020.

Het is jammer – aller zeerst – dat de publieke herinnering aan de Tweede Wereldoorlog in het beste geval verengd lijkt tot oorlogsfilms en -boeken; waarvan een overgroot deel over de Holocaust gaat. Het kan dat men, door die overvloedige aandacht in die media, er wat op uitgelezen of uitgekeken is. Of wat er gebeurd is in de oorlog, begint te beschouwen als fictie.

Dat is jammer, omdat – oh, het is een uitstervend ras! – er nog mensen op deze wereldbol rondlopen die hun nummer van Auschwitz onder de afgerolde mouwen mee torsen; omdat er joodse tachtig-plussers zijn die ondergedoken waren bij goede Vlamingen, Nederlanders (kortom, mensen) op de vlucht voor de Nazi’s. En voor wie de Shoa nog altijd door hun hele wezen zindert.

De Duitse propaganda- en moordmachine portretteerden de Joden op de karikaturale manier met haakneuzen, lange oorlellen, overtollig en onrechtmatig verkregen geld. Als onmensen, als dieren, als insecten.

In 2020 doen we op Aalst Carnaval toch lekker onze eigen zin, want dat zijn we aan de folklore verschuldigd, toch? Iedereen moet op de kerfstok genomen kunnen worden, toch? Gaan we ook lachen met de Armeniërs, Tutsi’s, Bosniërs? Met homo’s, zigeuners en anderen die vermoord waren omdat ze waren zoals ze als baby geboren werden? Met de Profeet, de Islam, zoals Charlie Hebdo en Salman Rushdie deden? Kwetsende humor en literatuur. Afgrijselijk en onmenselijk afgestraft met de moorden en een Fatwa.
Andere koek dan een lauwe burgemeester die met woorden en menselijke rede wordt berispt door de Israëlische Minister van Buitenlandse Zaken, de Europese Commissie, het Centrum voor Gelijke Kansen.

Jammer is dat social media als giftig nevenproduct ons heeft geleerd dat alles tegen iedereen mag – en moet – gezegd worden. Contramine, discussie, ongefundeerd los gaan met het eigen gelijk en vooral andermans ongelijk in de aanslag. Teneinde niet in hetzelfde bedje ziek te liggen: de carnavalisten zijn géén nazi’s, zijn geen anti-semieten. Het zijn gewoon opportunisten, hedonisten die plezier willen maken en jammer genoeg, door onwetendheid en chauvinisme, per se hun pleziertje onbeteugeld willen beleven. En dat willen we allemaal wel eens. Het betaamt dan de overheid, mensen die meer letters gelezen hebben; de burgemeester, de schepenen, de diverse ministers, de Centra voor Gelijke Kansen om de wetten en regels te stellen van het goede fatsoen en de kiese smaak.

Voelen die Joden zich steeds tekort gedaan en overal en altijd het slachtoffer? Wie de geschiedenis wél kent, heeft gehoord van de vernietigingen van de tempel, de vlucht tijdens de Inquisitie van Spanje naar Amsterdam en Antwerpen, de pogroms in de ghetto’s in Oost-Europa van Middeleeuwen tot de moderne tijd.

Verondersteld mag worden dat het wreed en nutteloos vermoorden vergassen en vermoorden van zes miljoen (…….) Joden slechts vijfenzeventig tot tachtig jaar geleden, onthouden en herdacht wordt op een waardige, niet-hysterische maar serene, menselijke manier.

De Klaagmier.
Op het feest van ongebreideld vieren – voordat de Katholieke vasten start – en van je eigen mening zeggen (op die manier die de mening van een ander niet kwetst), de hoogmis van levenslust en humor, ….

Wat valt er te lachen??