Vertalingen VP

de beslissingen van eergisteren 30/10/20
– mensen zo ver mogelijk uit elkaar houden;
– ieder mens heeft één knuffelcontact, in een gezin mag er één contact tegelijk binnen;
– singles mogen een extra “afstandscontact” hebben, er mag één contact tegelijk binnen;
– werken op afstand is verplicht; op kantoor plexiglas-schermen en mondkapjes en gel;
– scholen vanaf 16/11/20 weer open, vanaf derde graad 50% op afstand;
– geen kunstonderwijs tenzij met 4 leerlingen, of 1 op 1
– winkels die geen eten, breiwol, boeken, shampoo of dierenvoer verkopen moeten dicht
– andere winkeliers kunnen, onder een nabije carport verscholen, bestelde goederen afleveren via geld-handgel tansacties met lokaal kopende goede burgers die Amazon, Zalando c.s. links laten liggen.

de gebeurtenissen van gisteren 31/10/20:
– nadat de regeringen de dag voordien de bevolking heeft gebrainwasht met de geest van de maatregelen: blijf uit elkaars buurt;
– met de praktische dienstmededeling dat het startsein op maandagmorgen 00:00u valt;
– zijn mijn vriendin en ik beiden onze respectieve moeders gaan bezoeken: krasse tachtigers, alleenstaand en met één vast nauw contact: een broer van ons; volgens de geest en de letter zouden onze moeders nu eigenlijk niemand anders meer mogen zien de volgende 14 dagen dan de knuffelzoon en ons, tenzij in de buitenomgeving. Wij hielden afstand en waren gemuilkorfd. Volgens mij is dit op het randje balanceren tussen té creatief omgaan met de regels en ze overtreden.
– Ondertussen paradeerden honderden, wellicht duizenden door de Nieuwstraat in Brussel en andere kernwinkelstraten in het land. Nog gauw even. Nog gauw even …. wat?
Iets kopen dat ons binnen onze comfortzone houdt: een kerstcadeautje, een GSM laten repareren, nog een winterkledingstuk.
Volgens mij is dit ontkengedrag. Nog gauw even doen alsof er niets aan de hand is.

Op zondag 1 november: zie boven in het kwadraat.

Waar het volgens mij niet over gaat, is het blameren van de consumptie-gedreven landgenoten en de discussie op b.v. Facebook of een specialist nu een ontkenner is of een hardliner, in grove vergelijking een economist of een medicus.

Waar het volgens mij (een van de 11 miljoen Belgen, 15 miljoen Nederlanders, 8 miljard wereldbewoners) wel over gaat:

– I.p.v. zo nodig een mening te moeten opdringen aan anderen, je tijd gebruiken om brieven te sturen naar vergeten vrienden of nostalgische omaatjes.

– Bellen of Appen of Messengeren of Mailen met bekenden, vrienden en familie. Hebben jullie ook zulk gedrag dat het niet mogen zien van die fijne mensen, je ook apathisch maakt voor virtueel contact?

– als je niet gemotiveerd wordt door de heldenkwalificatie van het personeel in de zorg (*) en hoe wij hunnen vermijden dat zij worden overrompeld door patiënten en leven-of-dood beslissingen moeten treffen, ga dan naar je diepe gevoel dat je niet alleen leeft maar altijd in verbondenheid; zulks als leidraad voor voorzichtig gedrag. Van kind af weten we wat je bij een besmettelijke ziekte doet: niet verder laten besmetten.
(*) die extreem bedolven worden onder werk en verscheurd zijn door psychische druk en tastbaar nabij lijden en sterven – ik wist al langer hoe goed verplegers kunnen, en bijna altijd, zijn – en dat ze zichzelf niet graag helden laten noemen. Opwaardering en beloning was al langer prangend dan nu ze in die levensnoodzakelijke positie voor de hele bevolking zijn gedrongen.

– Durf nieuwe paden te betreden. Het pad is vaak al platgetrapt in de vorige decennia:
bosjes mensen wandelden in de lente; en dankzij de klimaatveranderingen hebben we zeker geen koude winter (ik kan het niet laten: onderzoeken van Nasa, MetOffice, Berkeley e.a. wijzen erop dat 2020 het warmste jaar ooit wordt; hoogstwaarschijnlijk, want het is nog een bezwete nek-aan-nek race met 2016)
Wandelen dus, alleen of langs stads-, dichters-, monumenten-, rossebuurten- en changemakers-wandelroutes van 11.11.11, : telkens met maximaal vier personen buiten en niet op elkanders lip. Fietsen: hetzelfde verhaal.

– Volg het nieuws over corona. Enkel betrouwbare TV-, radio- en internetbronnen. Als gezonde dosis volstaat één keer per dag. En je kunt op VRT NWS (internet) op je eigen tempo even goed geïnformeerd zijn als door het journaal, bovendien veel sneller.

– Ik ben oprecht benieuwd naar de manieren waarop de mensen rondom mij het besef laten doordringen en ermee aan de slag gaan dat dit een ingrijpende periode tijdens onze levenstijd is, die haar gelijke misschien niet zal hebben in onze korte tijdspanne op aarde.

– Bijna wilde ik de vergelijking maken met de wereldoorlog. Maar dat zou ongefundeerd zijn: zelf heb ik die tijd niet meegemaakt. Het zou ook onfatsoenlijk zijn t.o.v. de mensen die zwaar geleden hebben, waarvan sommigen nog leven. Maar, toch …

– Waren er in genoemde oorlogen mensen die tegen de stroom in veerkrachtig en levenslustig bleven; moedig tegen de stroom ingingen in het denken, praten en doen; met gevaar voor hun leven de strijd aangingen met de vijand, echte verzetslieden?

– Zijn er na afloop van die trieste wereldbranden vele mensen wakker geworden met een kater dat ze die nachtmerrie niet enkel gedroomd hadden maar wisten dat dieecht gebeurde … en ze niets hebben gedaan?

– Corona, klimaatopwarming, hongerende kinderen, binnenlandse armoede, globale migratie, kanker, godsdienstig fanatisme, ongelijke onderwijskansen, nationalistische demagogen, obsessief neuspeuteren.
Het is te groot voor mij. En te groot voor jou. En te groot voor de buurman, je schoonzus, het kamerlid, de apotheker, de boer, de professor, de vuilnisophaler, haar vader, de marktkramer, mijn kinderen, jouw kleinkinderen ….
Maar niets is te groot voor ONS.
Een individu kan alleen niks? Daar ben ik het volstrekt mee oneens.
Als we zeggen het maakt niet uit of ik sorteer want mijn buurman doet het ook niet, ja dan. Maar als we niet zeggen “ik” maar zeggen: “wij, ons“, en we doen ieder individueel wél dat kleine wat we kunnen doen, in het besef dat alle mensen van goede wil (en “de meeste mensen zijn van nature goed“, toch?) dat ook doen, samen solidair, dan is niets te GROOT!

En komen we erdoor en eruit!

Omein.