De partner van een zieke of revalidant heeft het niet voor de poes.
Zet je elkaar niet per ongeluk op het verkeerde been? Het blijkt belangrijk dat je elkaar de juiste dingen (niet) vertelt. Communicatie.
Hoe surf je op dezelfde golf? Probeer groter te zijn dan de dagelijkse activiteiten, want die verschillen onderling. Differentiatie.
Wie heft het zwaarste gewicht? Jij een kilo veren en ik een kilo stenen? Interpretatie.
Wellicht kijkt de een te ver vooruit.
‘Neem het per dag, hooguit per week, liefje’, tempert de ander (als die in een wijze bui is).
Soms zitten we tegen het plafond, eerst de een en dan de ander (met helium hoofden).
‘Is het nog niet genoeg geweest, dat dit er ook nog bij moet komen?, bulderen we in koor.
De vrouw van een andere revalidant heeft gisteravond op de terugweg van het bezoek een TIA (‘attackske’) gehad. Gelukkig is ze al beter. Dat zet je aan het denken.
Teveel co-revalidanten om op te noemen hebben hetzelfde effect. Hun verhaal zet je helium aan het werk. Uit respect zal ik hun miserie hier niet beschrijven.
Maar bovenal vertellen zij verhalen van humor, berusting, moed en wijsheid.
Zou ik morgen toch maar eens vragen aan die moedige ‘collega’s’ of ik mijn bronnen mag vrijgeven en hun verhaal cursief mag publiceren?
Voor het indommelen broed ik alvast op pseudoniemen.
Geef een reactie