Vertalingen VP

Het gaat echt niet meer.
Het stappen met de prothese gaat niet want ik heb altijd (….) pijn aan die spier buitenkant stomp.
Ik word dan ook steeds (…) onredelijk boos en stel me aan als een klein, klein kleutertje. Zullen ze wel denken, van me.
Die ene buurman op de kamer vind ik een egoïst. Diepe denkers en spirituele filosofen beweren dat juist díe mensen op ons pad komen die je een hint geven over waar je zelf nog een paadje hebt af te leggen. Vooruit dan maar. Maar voorlopig nog niet. De buurman blijft een etter.
Ze (..) zitten allemaal achter mijn veren. Doe je best, het is voor je eigen goed. En achteraf zal je spijt hebben. Goed bedoeld van mensen die het beter met me voorhebben dat ik ooit zou willen missen.
Maar ik wil niet meer, ik wil niet meer; ik ben lekker stout.
Hopla, daar vlogen die krukken naar de hoek van de immense gymzaal met een view op de 7de verdieping. Gelukkig stevig ommuurd.
Want wat was ik kwaad, dat mijn stomp eens in de drie dagen pijn durft te doen.
Doem, doem, zie je wel, dat zal altijd zo blijven, het is mijn lot, dácht ik het niet, het is me niet gegund, dat zou je nou altijd zien, etc.

Ha, een vriendin van lang terug – en van nu nog altijd – belt me.
Zou die …., zou ik durven eens lekker zwart van gal te steken? Tsjakka, mijn slechtere helft heeft er nog maar net over bezonnen, of de betere is er al aan begonnen.
Miserabele carrière, de naam niet waard. Altijd een pleaser geweest, dan kán je gewoon niet voor jezelf opkomen; ‘doe het voor jezelf’, wordt dan tegen mijn dovemansoren gezegd.
En dat vorige huwelijk, nou je weet wel.
‘Was dat niet al even geleden?’, vraagt de stem aan de andere kant.
Dat is niét wat mijn bromhelft graag wil horen. Nee, het is nú, want ik wil er nú over klagen!
Eens prakkiseren, wat kan ik nog uit mijn zeurmouw toveren? Dat ik moet meeleven met de generatie voor en achter mij? Hm, kan op weinig bijval rekenen. ‘Jij hebt tenminste nog een zus en een broer, ik stond er alleen voor’.

Dan vraag je me wat er morgen op het programma staat en ik moet bekennen dat niet iedere dag zo volgepropt zit met therapie-uren als mijn opschepperige kant wel eens beweert.
Oefeningen in mijn uppie staan voor morgenvroeg gepland. De suggestie om er een activiteit tezamen met andere revalidanten van te maken, werpt het eerste vrolijke licht op mijn sombere driedaagse bui.
Er is ook een vrijwillige fietstocht om 09:00. En ‘Functionele Amputatiegroep’, ‘Buitentocht Vaardigheidsparcours’ en ‘Postuur’. Voor de validen onder ons, dat zijn respectievelijk: dagelijkse activiteiten met een prothese; buiten wandelen over hobbelige, hellend, trappend, of kiezelend terrein; en in een kooi liggen, getekend en met tegengewichten en spanbanden je stomp in de juiste richting laten trekken. Andere gedachten onmiddellijk gepardonneerd.

Dan belt mijn vrouw, wonder van de laatste jaren, en ze brengt me aan het schateren, zoals al een hele tijd (…) of dertien dagen niet gebeurd is. Ze was bij haar moeder. Probeerde haar weer te overtuigen van de voordelen van een woonzorgcentrum. Je kunt ook een paar dagen gaan om te knutselen. En toen …. toen begon Moe een verhaal te vertellen over een mevrouw uit het dorp die ze kende. Woonde die ook in het rusthuis? Of had ze er ook eens geknutseld? Had ze een nicht die in de keuken werkte of een schoonzoon die er de klussen opknapte? Het betoog van de bejaarde vrouw duurde wel ‘een uur’ maar Ann wist nog altijd niet waar het verhaal naar toe ging of wat de betrokkenheid van die kennis wel kon zijn.
Toegegeven, het grappige ontgaat jullie misschien, maar ik bulderde in een explosie van lang geleden niet meer zo gelachen.

Och, we geven het zware leven vandaag snel terug aan Brigitte Kaandorp om over te zingen.
En we beginnen vandaag weer opnieuw met een voorzichtig melodietje dat kan uitgroeien tot een galmende aria. Of een slaapliedje voor de kleinzoon die op komst is!